Obscura Lucida – Kişisel sergi / Solo show at Ferda Art Platform

Obscura Lucida

Her ne kadar karanlıkta suç işlemek bazılarının daha kolayına gelse de; karanlıktan, geceden korkar birçok insan. Çoğu zaman pervasızca, fütursuzca kötülük üreten bu tuhaf canlı türünün korkak hale gelmesi ise kutlanası, pek güzel bir şeydir aslında. Tahripkâr insan gün boyunca iktidar alanı olarak kullanıp suiistimal ettiği yerleri, kentleri gece vakti bir kenara iter; günlük itiş-kakışın yorgunluğunu atmak üzere dinlenmeye çekilir. Artık sahne şehrindir, karanlık basmıştır ama kent ışık saçmaktadır. Gece vakti dinlendiğin yerde geceleyin göğe bakmayı hatırlarsan yıldızları görürsün. Evrende başka gezegenler, galaksiler, yaşam formları olduğunu idrak edersin; küçülürsün, ve sıklıkla küçülmelidir kibir abidesi insan!!!

Küratör Necmi Sönmez’in editörlüğünde 2013’de yayınlanan ve sanatçının ilk monografisi olan “Yeni Türkiye” için özel yazdığı metinde, Murathan Mungan bu seri ile ilgili şunları söylüyor: “Germen’in ‘Obscura Lucida’ dizisinde yatay hareket sinemaskop bir duyarlılıkla sonuna dek kullanılıyor. Gökyüzünün varlığını fazlasıyla hissettirdiği, uçsuzluğun ve ıssızlığın egemen olduğu bir tür ‘pastoral hissiyat’ taşıyan manzara fotoğrafları bunlar. İnsan unsurunu eksiltmesiyle konusuzlaştırdığı bu sessiz görüntülerde yalnızlık, ıssızlık, uçsuzluk, kimsesizlik öne çıkıyor. Boş parklar, insansız halı sahalar, yolcusu görünmeyen otobüs, arabaların bile park halinde olduğu kimsesiz sokaklar, inşaat halindeki ortamlar giderek ‘yalnızlığın resmi’ oluyorlar. Kiminde gökyüzünün ezici baskısı, kiminde demir çelik yığınlarının dilsiz egemenliği, kiminde sokakların, parkların kimsesizliği… Hepsi aynı yalnızlığa çalışıyor.” Kent plancısı ve mimar Hande Tombaz ise bir yazısında aynı seri için, ”her ne kadar fotoğraflar belli bir anın temsili olsalar da mekânsal ve zamansal olarak bir mesafe yarattıkları ve bu bağlamda yeni bir gerçeklik tanımladıkları şüphe götürmez.” diyor.

Bazen zifiri karanlık, bazen de alacakaranlıkta; kâh bulutlu havada kâh ay ışığında uzun pozlama ile üretilen bu belgesel nitelikli zamansız zamane fotoğrafları serisi, günün hangi saatinde üretildikleri bir çırpıda anlaşılmayan görsel betimlemelerden oluşuyor. Aydın bir karanlığı tasvir eden bu muğlak görsellik, insanın faniliğini kentinse bakiliğini deyim yerindeyse “göklere çıkarıyor.” Karanlık anlamına gelen “obscura” ile aydınlığı ima eden “lucida” kavramlarının her ikisi de fotoğraf tarihinin teknik ve felsefi boyutlarına gönderme yapıyorlar. Aydınlık hale getirilen karanlık, gecenin sevimsiz korkutuculuğu konusundaki algıya farklı bir bakış; telaş olmadan sükûnetle tripod ile gerçekleştirilen fotoğraflama eylemi ise bir çeşit arınma, terapi olarak algılanabilir.

———————————-

Obscura Lucida

Though it is easier for some people to commit a crime in darkness; most humans are afraid of darkness and nighttime. This fearfulness is actually a really great thing to celebrate; considering that this weird species called humankind produces malignancy brutally and recklessly most of the time. The destructive humankind pushes aside the places, cities it daily abuses as a power arena and retreats back home at night, in order to relieve its fatigue stemming from everyday hubbub. It is the city’s turn to grab the stage; even if darkness reigns, the city metaphorically shines. If you remember to look up at the sky, where you rest at night, you see the stars. You get to comprehend that there are other planets, galaxies, life forms in the universe; you feel much smaller and humankind, as a monolith of arrogance, must frequently feel so!!!

In his words that the renowned Turkish author, short story writer, playwright, and poet Murathan Mungan specifically penned down for Germen’s first monography titled ‘New Turkey’ edited by Necmi Sönmez; Mungan says: “Works in Germen’s ‘Obscura Lucida’ series fully operate on a horizontal motion with a cinemascopic sensitivity. These are some kind of panoramas laden with a ‘pastoral feeling’ dominated by endlessness and desolation, where the sky imposes an exceptional presence. In these images deprived of a subject matter by the removal of the human element; solitude, desolation, endlessness and forlornness are emphasized. Empty parks, empty turf soccer pitches, a public bus with no passengers in sight, desolate streets where even the cars are stationary and construction sites gradually become ‘a picture of desolation.’ The crushing pressure of the sky in some, the silent domination of heaps of iron and steel, and the loneliness of streets and parks in others… They all work towards the same desolation.” City planner and architect Hande Tombaz states; “albeit photos are representations of a particular moment, they doubtlessly define a novel reality as they create a certain distance in space and time,” in a text she wrote for the same series.

This series of timeless yet timely long-exposure photographs of documentary nature taken sometimes in pitch dark or twilight, under moonlight or cloudy sky in turn; is composed of visual depictions that are difficult to timestamp. This ambiguous visuality that illustrates an illuminated darkness, praises human transiency and urban endurance to the skies, so to say. Concepts of “obscura” denoting darkness and “lucida” implying luminousness all refer to the technical and philosophical dimensions of the history of photography. Brightened darkness can be conceived as an alternative perception to the typical charmless nocturnal panic; and the act of photography realized on tripod peacefully in a rush-free manner can be taken as self-therapy and catharsis.